Mijn ervaringen met het Sony FE 16-35mm f/2.8 GM objectief

6 jaar geleden

Voor diegene die mij nog niet kent stel ik mij even voor. Mijn naam is Marco ter Beek en ik ben een portret-, fashion-, en beauty-fotograaf en - sinds kort - Sony ambassadeur. Als camera heb ik een Sony A7 R II systeemcamera in mijn tas zitten en verder een Sony / Zeiss FE 16-35mm f/4.0 lens, een Sony 50mm prime objectief en een Sony FE 85mm f/1.4 GM lens.

Eind mei kwam de nieuwe Sony FE 16-35mm f/2.8 GM lens uit en natuurlijk wilde ik die testen. Van een diafragma f/4.0 over het hele bereik naar een f/2.8 over het hele bereik, dat betekent een enorme winst op de belichting, vooral als je binnen of met slechte lichtomstandigheden moet werken. Samen met de body moet dat wel mooie beelden geven! Of als je net dat ene wide-angle shot wilt hebben met slecht licht of als je heel dichtbij wilt staan en wel de bokeh wilt hebben, want met een wide-angle lens is meestal alles toch wel scherp. Wensen en creativiteit te over voor deze test!

De lens werd thuis afgeleverd per koerier, en ik stond half zenuwachtig in de deuropening, want ik zie zoiets als cadeautjestijd. Ik ben gek op dit soort post, ik denk niet dat dat ooit overgaat. Mannen blijven kinderen. Een week lang kan ik de lens gebruiken en testen, ik heb zelf de oude 16-35mm, dus kan ik goed zien wat het verschil is.

Het eerste wat opvalt is het gewicht. Dat valt helemaal niet tegen voor zo’n lens. Hij is wel 200 gram zwaarder dan die van mij, maar het glas is ook een stuk groter (72mm - 82mm). Ik vond hem voor zijn uiterlijk licht aanvoelen.

Bij het naast elkaar houden van deze twee lenzen (objectieven) valt mij op dat de binnenkant van de zonnekap is bekleed met een soort van stof wat het reflecterende licht van de zonnekap weg moet nemen. Verder ziet het geheel er degelijk uit, zoals je mag verwachten. De zoomring loopt lekker soepel.

Waar heb ik de lens mee naartoe genomen?

Battle of the drums
Maarten Memorial
Almere-Stad met ballerina

Vrijdag 28 juli "Battle of the drums" Rotterdam

In Rotterdam aangekomen veranderde het weer van lekker zonnetje, mooi wolkje en blauwe lucht in bewolkt, grauw nietszeggend weer. Je kent het wel, licht waar niets van uitstraalt en je echt niets mee kunt. Het zou ook nog eens gaan plenzen die avond. Niet echt waar ik op gehoopt had, maar niet getreurd. Doordat het bewolkt en grauw weer was, had ik wel behoorlijk wat hooglichten in de lucht en laat Rotterdam nou hoge gebouwen hebben en tramleidingen, ideaal om ook de chromatische aberratie te testen. Gebouwen? Nul chromatische aberratie. De bovenleidingen van de tram hadden er wel iets last van, maar ik moet zeggen dat mijn diafragma helemaal openstond, dus dat is dan niet zo gek. In Adobe Photoshop Lightroom het schuifje één kant opgetrokken en het was weg. Geslaagde test dus!

Doordat ik een all-area-bandje had, mocht ik ’s middags al op het podium komen en dan krijg je hele kleine momentjes die je normaal niet krijgt. Neem nou deze percussionist die zijn drums aan het stellen is. De lichten staan niet aan, maar hoe te gek is dit! Mijn camera was amper dertig centimeter van de drums verwijderd, het scherpstelpunt op zijn ogen en schieten maar. Dus je bent toch heel dichtbij en je krijgt je omgeving er ook op. Omdat ik meteen de foto in mijn elektronische zoeker terug kan kijken, zie ik het al. Wat een mooie bokeh treedt er op als je dichtbij aan het fotograferen bent. Drums en vingers zijn onscherp, terwijl zijn gezicht wel lekker in focus is. En de achtergrond loopt ook weer lekker weg in het onscherpe.

Toen werd het licht echt moeilijk! Tijdens de optredens van de finalisten loop je achter het podium wat heen en weer en kijk je of je iets interessants spot. Vriendinnen, managers, organisatie en technici, er loopt echt allerlei pluimage rond op zo’n podium, en geloof mij, het is er echt donker. Alles is zwart, er komt bijna geen licht, behalve aan de zijkanten waar dat pluimage dus ook staat te kijken naar een optreden! Ik zie nu eigenlijk pas mijn sluitertijd, handheld 1/30e seconde. Wow, dan nog steeds scherp beeld hebben dankzij de 5-assige stabilisatie van de Sony!

Dinsdag 1 augustus "Maarten Memorial"

Een week per jaar schenk ik mijn tijd aan het goede doel en dat is ieder jaar de stichting "Maarten Memorial". Mijn voornaamste taak is het vastleggen van de adrenaline lach en er een beetje freewheelen tussendoor. Tijdens de opbouw bij Ahoy, het fotomomentje bij kasteel Duivenvoorde en dan natuurlijk de pitstraat bij circuitpark Zandvoort. Hoe dankbaar is dat werk? Ik zeg je: heel dankbaar. Ieder jaar zie je mensen die aan het strijden zijn tegen die rotziekte, en wat mag ik dan doen, juist die adrenaline lach vastleggen. Het moment dat ze even niet meer ziek en alles even - al is het maar voor vijf minuten - compleet vergeten zijn, voor mij en vele anderen is het heel dankbaar en eervol werk!

Ieder jaar maak ik een overzichtsfoto van het terrein bij Ahoy vanaf de loopbrug. Wat denk je? Brug weg! Dan maar kijken of er een gebouw of een trappetje is. Dus ik rondkijken of ik een ladder zie, en opeens zie ik hem staan, die hele mooie rode wagen met een ladder erop. Op zijn neus staan de letters BRANDWEER. De stoute schoenen aangetrokken en naar de brandweerman gegaan. Enkele minuten later stond ik op 33 meter hoogte een overzichtsfoto te maken van het terrein (dit is toch veel leuker dan een foto met een drone haha).

Negentig belachelijk mooie sportwagens met patiënten erin. Ze kregen hier hun fotomomentje met de auto, dus hiervoor neem ik nou altijd mijn belichting (Hensel) mee, een accuflitser met 1200WS en een grote deep octabox met een diameter van 122 centimeter. Een plekje zoeken, compositie bepalen, camera op statief, licht instellen en schieten maar!

Ballerina en architectuur

Het laatste wat ik nog wilde doen met deze lens, was tegen het blauwe uurtje iets met dans fotograferen. Het is nu eenmaal een lichtsterke lens, dus dat moet met een hogere kwaliteit kunnen dan met mijn eigen 16-35mm f/4.0 lens. Nog even snel op zoek naar een danseres die haar portfolio wilde uitbreiden (wat iets moeilijker bleek dan verwacht), maar we kregen wel wat terug, een echte ballerina. Helaas kon ze niet heel hoog springen, omdat haar enkel verzwikt was, maar ze heeft toch best wel doorgebeten en - onder het mom "Het was zo gezellig en leuk" - meer gegeven dan ze eerst van plan was!

Eindconclusie

Een hele mooie lens, die wel prijzig is. Echter, wel heel waardevol. Want wie een lens wil hebben die ontzettend mooi beeld geeft, die op de toekomst is voorbereid én voorlopig nog wel even aan de top blijft, investeert in dit stuk hoogwaardig techniek en glas. Camerabody’s slijten en moeten altijd vervangen worden, het glaswerk daarentegen, daar investeer je in en vervang je nooit, je gaat ze naarmate de tijd vordert alleen maar meer waarderen. Met pijn in mijn hart heb ik deze lens weer terug moeten sturen naar zijn rechtmatige eigenaar!