Maarten van der Voorde over de mens fotograferen

Cameranu

4 jaar geleden

Dagen vervagen, de zon gaat onder en de mens leeft. Iedere dag is een herhaling van de dag daarvoor, maar toch uniek. Tijdens die unieke momenten ontstaan de verhalen die vertellen wie wij zijn en hoe wij leven. En juist die verhalen wil Maarten vastleggen. Mensen zijn in dat opzicht bijzonder, want hoeveel we ook op elkaar lijken, toch hebben wij allen een eigen verhaal. Maarten documenteert de mens en geeft een gezicht aan de verhalen die hij ontdekt.

Maarten ziet in fotografie gelijkenissen met tijdreizen. Gebeurtenissen van gisteren definitief vastgelegd om later herbeleefd te worden. Leven in het heden om te beseffen hoe vluchtig het allemaal is. Plannen maken voor een toekomstige prent. Drie verschillende fasen in tijd die allemaal wat vertellen over fotografie.

Leven in Uganda

Maarten heeft in zijn leven vele mensen mogen leren kennen. Zo ook ontmoette hij Margrethe een Deense arts die haar leven toewijdt aan de zorg voor armen en minderbedeelden. Met haar team – Rays of Hope – reist Margrethe de hele wereld over om mensen van zorg te voorzien. Gedurende haar reis naar Uganda ging Maarten mee om te laten zien hoe het leven in andere landen eruitziet. Voor Maarten was deze reis een ervaring die hij nooit zal vergeten. Hij heeft mensen leren kennen die, naar westerse standaarden, verkeren in erbarmelijke omstandigheden. En ondanks deze realiteit waren dit de mensen die optimistisch en trots in het leven stonden.

Tijdens zijn verblijf in Uganda was er één vrouw in het bijzonder, die zijn nieuwsgierigheid prikkelde. Ze was al jaren ziek en leefde in geleende tijd. Van haar heeft Maarten een wijze les mogen leren, want zij was trots en dankbaar. Trots op haar huis, een kleine hut, niet meer dan klei en een rieten dak. Als inwoners van een welvarend land kunnen we zoveel van zo’n iemand leren. Een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn en het is maar net vanuit welk perspectief je naar de wereld kijkt.

Een visueel monoloog

Fotografie omschrijven in woorden is lastig, want normaliter gebruiken we beelden om een verhaal levendiger te maken. Wel kan Maarten op zijn beurt zeggen dat een goed portret rijk is aan emotie. En om deze emotie te vangen, moet je als fotograaf op de huid van je onderwerp zitten. Dichtbij staan om te voelen en te zien wat er aan de hand is. Zonder emotie is het als beeldmaker onmogelijk om een foto te maken die gevoelens opwekt. Wezenlijk is het werk van een fotograaf als een monoloog, hij die een intiem gesprek met zichzelf voert