William Rutten over de verhalen die niemand meer vertelt

5 jaar geleden

Rondom Thé Lau hing een bepaalde mystiek. Wie was de virtuoos die al spelend met woorden een verhaal kon vertellen? Eloquent wist hij verhalen te componeren, met taal schreef hij zijn symfonieën. Meer dan slechts een schrijver, meer dan een artiest bovenal was hij een kunstenaar.

Als celebrity fotograaf heeft William Rutten vele beroemdheden mogen vastleggen. Freddie Mercury, Frank Sinatra en Robin Williams om er een paar te noemen. Maar zelden kwam William een ziel tegen, zoals die van Thé. Als mens én als kunstenaar was Thé bijzonder. Wie was die man die mensen met een zekere eenvoud wist te fascineren? Voor William was hij een dierbare. Innemend en puur, twee woorden die als eerste bij William opkomen wanneer hij denkt aan Thé.

Een laatste eerbetoon

Voordat Thé ziek werd, was hij in Nederland relatief onbekend. Daarentegen was hij in België een grootheid, men kende hem als het gezicht van de poëtische rockband The Scene. In de teloorgang van zijn leven kreeg Thé in Nederland het podium dat hij altijd al verdiende. Alsof heel Nederland de voorman van The Scene een laatste eerbetoon wilde betuigen. Hier was William ontzettend blij mee, het voelde als een zekere opluchting. Want Thé was te bijzonder om niet erkend te worden, hij was een verborgen icoon.

Twee orators

Net zoals Thé zoekt William naar de verhalen die niemand meer vertelt. Vandaag de dag vertelt William nog steeds het verhaal van een verloren grootheid. Hoe het beeld tot stand kwam was puur toeval. William was bij Thé op bezoek om van hem een foto te maken. Niet voor een portret, maar voor een kunstproject waar Thé aan meewerkte. Al snel was William klaar met het vastleggen van de foto. Vervolgens raakten ze aan de praat, iets wat met Thé zo makkelijk ging. Onderwerpen zoals het leven en de dood kwamen ter sprake en Thé was openhartig over zijn ziekte. Hij deelde zijn optimisme en geluk, hij stond positief in het leven. Helaas was er die donkere schaduw waar geen ontkomen aan was. Thé was realistisch en wist dat er binnenkort een einde aan zijn leven zou komen. Vol bewondering luisterde William naar een man die ondanks alles krachtig en vitaal in het leven stond. Twee orators – één sprekend met licht en tijd en de ander die schrijft.

Licht en schoonheid

Elegant stond Thé daar in de schemering van het licht, een licht dat strelend over zijn huid moveerde. Zonder enig moment van twijfel wist William meteen dat hij dit moment wilde vastleggen. Alleen durfde hij het niet te vragen. Gedachten als ‘Straks ziet hij mij als een lijkenpikker’ dwaalden rond door het hoofd van William. Even was er een ongemakkelijk moment van stilte, William kwam niet uit zijn woorden. Thé voelde dit aan en vroeg ‘Is er verder nog iets?’ Waarop William antwoordde ‘Mag ik nog een laatste foto van je nemen?’ Hartelijk stemde Thé toe, daaropvolgend vereeuwigde William een persoonlijk moment. Tot op de dag van vandaag is dit één van William zijn meest geliefde beelden.

Dirigent zonder stem

In het oeuvre van William is deze foto een zeldzaamheid, alles was anders dan normaal. Tijdens het maken van de foto regisseerde William het moment. Normaliter doet William dit nooit, maar hier wilde hij het verhaal vertellen van een kolos wiens grootste attribuut wordt afgenomen. Daarom de pose van Thé, zijn handen om zijn keel. Al die jaren was hij als een dirigent van een Orchestra, met eenvoud schreef hij zijn woordcomposities. Iemand met zo’n krachtige stem, iemand die meester was in het vertellen van verhalen. Alleen had het leven andere plannen voor Thé, zijn stem werd hem ontnomen - de ironie. Na het nemen van de foto was daar het moment van afscheid aangebroken, Thé gaf William een oprechte knuffel. In de auto keek William naar het portret dat hij zojuist had vastgelegd, trots keek hij naar een prachtig beeld van iemand die hem dierbaar was. Inzoomend op de ogen van Thé zag William zijn eigen weerspiegeling en plotseling besefte William wat er zonet was gebeurd. Thé had afscheid genomen en dit was de laatste keer dat zij elkaar zouden zien. Ontroerd genoot William nog enkele momenten na.

Potentie zonder grenzen

Fotografie is het fragmenteren van tijd, zoeken naar de essentie van een gebeurtenis en die vangen in een tijdloos beeld. Er is volgens William niets zo krachtig als de magie van fotografie, want de context van een beeld is dynamisch. Wanneer William naar een beeld kijkt wordt hij compleet teruggezogen in dat specifieke moment – alle emoties, prikkelingen en waarnemingen herleven bij het zien van een beeld. Iedereen heeft bij een beeld zijn eigen interpretatie, zijn eigen verhaal. Fotografie is een universeel medium, een beeld is slechts een fragment. En in dat ene moment zijn er talloze verhalen en details met oneindig veel potentie, ieder detail resoneert op unieke wijze.

Zo is het beeld van Thé voor hem een herinnering aan een dierbare, zijn laatste hommage aan iemand die hem nauw aan het hart ligt. Wat dit beeld voor anderen betekent, is volgens William niet aan hem om te bepalen. Fotografie is niet arbitrair, het is aan de aanschouwer om een beroep te doen op zijn eigen fantasie. Zo blijft een beeld leven en de kracht van dit ene moment intact. Niets is zo verraderlijk als de wijze waarop men naar beelden kijkt, het vertelt namelijk alles over de perceptie van de aanschouwer.

‘Ik zoek niet naar de hemel, ik zoek niet naar de hel, ik zoek naar de verhalen die jij niet meer vertelt.’ - Thé Lau.