De nieuwe DJI Mavic Pro

7 jaar geleden

Als landschapsfotograaf ben ik altijd op zoek naar lijnen en vormen in het landschap. Terwijl de echte macrofotograaf het liefst plat op de grond ligt ben ik regelmatig met een huishoudtrap in het veld te vinden of sta ik weer eens op het dak van mijn oude terreinwagen. Puur om een hoger standpunt in te kunnen nemen en zo meer van de lijnen van het landschap te kunnen vastleggen. Niet verwonderlijk dat ik al meteen geïnteresseerd was in het concept “drone”. In het begin heb ik even de kunst afgekeken en gewacht tot de drones niet alleen wat betaalbaarder waren maar tevens ook betrouwbaar. Want in eerste instantie blijf ik fotograaf..., geen piloot.

Mijn eerste drone

In november 2015 kocht ik mijn eerste drone, een DJI Phantom 3. Hoewel ik in eerste instantie aan een duurdere dacht raadde juist Cameranu mij deze aan onder het mom van; “ga eerst maar eens leren vliegen.” En gelijk hadden ze. Niet dat ik mijn drone te pletter heb gevlogen of domme dingen deed maar het vliegen is een vak apart. Veel te snel wilde ik gewoon weer fotograferen zonder mij te hoeven bekommeren om de drone maar ik moest gewoon vlieguren maken om mijn doel, luchtfoto’s, te kunnen gaan verwezenlijken.

Lange tijd heb ik met plezier met deze drone gevlogen maar toch bleef hij nog veel thuis. De belangrijkste reden was het grote formaat. Als fotograaf heb ik een grote fototas bij me en statief, de Phantom 3 zat ik een aparte tas en was vaak onmogelijk mee te nemen. Aan mijn mountainbike heb ik zelfs een extra beugel gelast om de drone tas opzij te kunnen vervoeren op mijn vele trips naar de eilanden maar toch vloog ik niet zo vaak als ik wilde. Tot het moment dat dat de nieuwe Mavic Pro van DJI werd aangekondigd.

Een kleintje met grootse mogelijkheden

Een drone die meer kan en betrouwbaarder is dan mijn Phantom maar tegelijk nog geen kilo weegt en samen met de remote en reserve-accu’s in een tasje past wat net zo groot is als een verrekijkertas? Dat zou voor mij de ultieme drone zijn. En die kwam uit, met veel bombarie kondigde DJI de Mavic Pro aan met indrukwekkende specificaties voor dit mini helikoptertje:

Ingeklapt is hij 8 x 8 x 20 centimeter groot
In de sport-modus is de maximumsnelheid maar liefst 65km/u
Obstakeldetectie aan de onderkant én voorkant
Een vliegduur van meer dan 20 minuten
12Mp foto’s in RAW-formaat
Foto’s in landscape- én portraitmode
Burstmodus tot maar liefst 7fps en auto bracketing tot zelfs 7 beelden
Video modus 4K (tot 30fps) of full HD (tot 96fps)
Een kleine remote waarin je je telefoon kan klemmen
Mogelijkheid om zonder remote via wifi en je telefoon te vliegen

Hoe moet je...

Voor mensen die nog nooit met een drone hebben gevlogen…, een kind kan de was doen. Werkelijk waar, ze zijn zó intelligent dat er weinig kennis en kunde voor nodig is om te vliegen. Als je de DJI app (versie 4 voor de Mavic Pro!) een beetje door hebt en zorgt dat alle onderdelen de laatste updates hebben (dus ook alle accu’s) is het vliegen een koud kunstje. Het gaat hier te ver om precies te vertellen wat je allemaal in moet stellen maar feit is dat het zó intuïtief werkt dat ze bij DJI niet eens een handleiding hebben meegeleverd. Je klapt alle pootjes van de Mavic Pro uit, je vouwt de inklapbare propellers een beetje uit elkaar (meer is niet nodig want door de draaisnelheid “slaan” ze zichzelf in de goede positie), de beschermkappen van de gimbal, drone aanzetten, telefoon aansluiten en in de houder klemmen en de remote aanzetten. Ready to go!

De meeste telefoons passen zo in de afstandsbediening. Sterker nog..., voor de meeste telefoons kun je in de armen van de remote zodanig een draad bevestigen dat, als je je telefoon in de armen klemt, hij ook meteen “connect”. Natuurlijk heb ik weer zo’n rugged phone die de aansluiting aan de zijkant heeft, maar een meegeleverde losse draad doet wonderen. Zelfs de mini tablets passen in de armen. Waar je bij de Phantoms echter ook nog grotere tablets kan gebruiken is de Mavic daar niet voor bedoeld. Alles is klein, dus moet je het volgens DJI ook met kleine schermen doen. Gelukkig zijn er third-party-oplossingen om ook je grotere tablet te gebruiken.

“Homepoint has been updated?”

Eén van de fijnste zaken aan de tegenwoordige drones is dat ze GPS gestuurd zijn. Dat betekent dat ze hun positie in de lucht vasthouden op basis van GPS-signaal maar ook de gevlogen route onthouden en het punt waar ze zijn opgestegen. Dat laatste is extra prettig omdat een simpele druk op de RTH knop (Return To Home) ervoor zorgt dat ze vanzelf naar het startpunt terugkeren. Wat ik met de Mavic wel merkte is dat hij op de app weliswaar al laat weten dat de GPS-modus is ingeschakeld, maar als hij niet woordelijk uitspreekt “homepoint has been updated” heeft de drone in feite nog niet echt zijn startpunt opgeslagen. Daar ben ik al een paar keer mee in de mist gegaan. Hij vliegt dan wel, maar je merkt dat het allemaal niet zo strak gaat en hij wat slordig reageert op de commando’s. Blijkbaar heeft hij dan moeite om zijn positie te behouden.

Dus wacht ik tegenwoordig altijd braaf tot de dame uit de app tegen mij zegt dat hij daadwerkelijk een “homepoint” heeft totdat ik opstijg. Mocht ze het echt niet willen zeggen, dan helpt het om de drone even opnieuw uit en weer aan te zetten. Bedenk dat jij weliswaar weet waar je bent maar de Mavic van de één op andere moment maar moet raden waar hij zich op de aardbol bevindt. Dat kost gewoon even tijd.

Daar gaan we

Opstijgen kun je door het systeem zelf laten doen maar je kan ook zelf voor piloot spelen. Hij reageert zó “smooth” dat ik lekker zelf opstijg. Motoren aan, rustig opstijgen, even blijven hangen om te kijken of alles werkt en hij mooi op positie blijft. Alles goed? Gaan met die banaan! Ik was mijn Phantom gewend maar vliegen met de Mavic is een wereld van verschil. Waar de Phantom 3 toch wel een eigen willetje had en je jezelf goed moest concentreren op het vliegen, sneller door de wind werd gepakt en ook het signaal redelijk snel zwak werd, zeker als je ineens objecten als bomen tussen jou en de drone in hebt, is de Mavic werkelijk superstrak. Hij reageert direct op alle commando’s maar ook lukt het mij om met de Mavic veel precies en “smoother” te vliegen. Voor fotografie is dat laatste niet echt nodig maar voor video’s, als je een mooie panning of zelfs combinatie-bewegingen wilt doen, wel.

Dat ik ook veel ontspannender vlieg heeft overigens ook te maken met de sensoren. Anders dan mijn Phantom 3 detecteert de Mavic keurig als hij ergens tegenaan dreigt te vliegen en ook kan hij niet zomaar op de grond stuiteren. Ga je omlaag dan blijft hij even boven de grond hangen tot je echt verder omlaag gaat om te landen. Dat zorgt ervoor dat ik al een keer met 60 km/u 2 meter boven de grond over een veld heb durven vliegen. Machtig zeg! Overigens heeft de Phantom 4 ook al deze features...

Vliegen bij vorst

En de kou? Ik vloog afgelopen maanden vooral in de kou. Met bevroren vingers bediende ik de remote en hield ik mijn hart vast om de accu. Ik weet bijvoorbeeld dat de veel duurdere Inspire al ver boven nul begint te piepen over koude accu’s. Maar de Mavic Pro? Geen centje pijn, zonder te piepen opstijgen en vliegen. Zelfs bij -10 geen problemen. Ja..., de accu was wat sneller leeg. Maar van de accu wordt zoveel gevraagd dat hij zelf al goed opwarmt als hij eenmaal vliegt. Wel moet je uitkijken voor ijsafzetting op de propellers, de combinatie van vorst en mist zijn potentiële boosdoeners. Je wilt niet met bevroren vingers toekijken hoe je Mavic ineens uit de lucht valt.

Waar het om begon..., fotografie!

Hoe mooi het vliegen ook is en hoe makkelijk de Mavic zich ook laat besturen; uiteindelijk was het mij te doen om te fotograferen vanuit de lucht. In een volgend blog zal ik verder ingaan op fotograferen met een drone maar als tipje van de sluier kan ik al wel zeggen dat dit nog niet meevalt. Niet op het knopje drukken of het vliegen zelf, maar het positioneren en vooral vooraf inschatten hoe het zal zijn is lastig. Als fotograaf heb ik een beeld in mijn hoofd en lopend door het veld kan ik een beeld vanaf mijn eigen ooghoogte inmiddels prima inschatten.

Zelfs tijdens het werken met verschillende lenzen, die toch een heel ander blikveld geven dan mijn oog, kan ik een goede inschatting maken waar ik moet staan en hoe ik de camera in moet stellen voor een bepaald beeld. Maar een drone heeft veel meer vrijheidsgraden. Zoomen kan alleen door dichterbij of verder weg te vliegen maar naast alle variaties in het platte vlak, zoals op de grond, heb ik ook ineens variatie in de hoogte. En dan kan je de camera nog laten kantelen van volledig omlaag gericht tot recht naar voren. En juist de combinatie van camera-kanteling en hoogte maakt het zo lastig.

Eenmaal vliegend heb je wel enig idee wat je wilt, maar om daarbij de goede hoogte en het camera-standpunt te vinden duurt even. Voor je het weet moet je weer terug omdat de accu leeg is. Maar gelukkig helpt de Mavic Pro mij hier enorm mee. Hij laat zich zó eenvoudig bedienen en reageert zó to the point dat ik alle tijd en rust krijg om te puzzelen met compositie en beeldhoek.

Bediening van de camera

Het fotograferen zelf gaat eenvoudig. Instellingen zijn allemaal makkelijk te bereiken en het maken van foto’s een koud kunstje. Over- en onderbelichten gaat met een draaiknop op de remote, het maken van een foto met een knop op de remote. Eenmaal gewend gaat het net zo snel als met je camera. Met een druk op een andere knop wissel je meteen van camera recht omlaag of juist vooruit en met een ander draaiwiel kun je de camera in elke positie instellen. De Mavic Pro kan zelfs in portrait-modus schieten, daarvoor draait hij daadwerkelijk de camera een kwartslag. Voor een filmer niet interessant maar voor mij als fotograaf een enorme meerwaarde!

Als je echter, zoals ik, werkt met hoogwaardige apparatuur op de grond, merk je wel dat de sensor van de Mavic Pro geen hoogvlieger is. Twaalf megapixels is op zich genoeg maar vooral het kleine dynamische bereik wreekt zich snel. Uitgebeten luchten en dichtgelopen donkere partijen zijn schering en inslag. Vooral als je zo van de gouden uurtjes houdt met laagstaande zon zoals ik. Dan kun je je toevlucht nemen tot de automatische bracketing tot zelfs zeven beelden. Dat doet hij ontzettend snel, maar helaas zijn de belichtings-stappen niet instelbaar en erg krap. De verschillen zijn dan ook erg klein. Liever maak ik zelf 3 opnames met -2, 0 en +2. De Mavic Pro hangt zó stil in de lucht dat je niet bang hoeft te zijn dat hij tussendoor verschuift. Zelfs panorama’s zijn perfect te maken met dit vliegende statief.

De Mavic pro kopen? Ga dan meteen voor het combo pakket!

Als je de Mavic Pro overweegt, koop hem dan meteen als Fly More combo pakket. Je hebt dan meteen niet alleen een RTF (Ready To Fly) drone maar een volledig compleet pakket met alles wat je er eigenlijk toch wel bij wilt hebben..., twee extra accu’s, een lader die remote en drie accu’s tegelijk kan laden, een autolader, een tas waar alles in past en zelfs een device om van je accu een powerbank te maken.

Extra accu’s heb je zeker nodig want één keer twintig minuten vliegen is niets. Zelfs als je na twintig minuten klaar bent wil je misschien dezelfde dag nog eens vliegen. En de boel in de auto opladen is voor een fotograaf als ik, die vaak onderweg is, perfect om te zorgen dat gedurende de dag alles weer opgeladen wordt.

Bugs en problemen

DJI heeft de Mavic Pro erg snel (te snel?) in de markt gezet om de concurrentie voor te blijven. En dat merk ik vooral aan de reacties op de diverse social media. Zo lees ik op Facebook over veel problemen en bugs, gimbals die niet meer normaal kalibreren, horizonnen die scheef blijven, problemen met IMU enzovoort. Ik heb nergens last van gehad. Of ik een perfect exemplaar heb of gewoon mazzel weet ik niet. Maar DJI is wel goed met service. Door de enorme achterstand van levering kan het echter nog wel even duren voordat je een eventueel vervangend exemplaar ontvangt. Feit is dat het een nieuw product is en als je bij de early adapters hoort kun je tegen kinderziektes aanlopen. Zeker met dergelijke indrukwekkende technologieën zoals in deze drone zijn gebruikt.

Conclusie na 3 maanden vliegen

Er zijn nog diverse features die ik nog niet eens heb uitgeprobeerd. Zo schijnt hij mij zelfstandig te kunnen volgen en kan hij in de tripod-modus ook in binnenshuis vliegen. Voor mij als fotograaf is dit allemaal niet zo interessant en deze opties heb ik dus ook nog niet geprobeerd. Voor het overige is het een afweging van belangen. Wat vliegen en controle betreft is het een geweldig apparaat. Ook is hij klein en daardoor makkelijk mee te nemen, het tasje hang ik zo over mijn fototas. Geen grote koffer of aparte rugzak maar een tasje wat net zo groot is als de tas voor mijn filters.

Daartegenover staat dat de camera niet de kwaliteit behaalt die je bijvoorbeeld wel hebt met de Zenmuse van de DJI Inspire die werkt met verwisselbare lenzen. Of met de inmiddels twintig megapixel camera van de Phantom 4 Pro. Wellicht klinkt dat als muggenziften maar als je hoogwaardige apparatuur gewend bent, is dat wel een dingetje.

Toch is de handelbaarheid en grootte voor mij overduidelijk het belangrijkste gebleken. Ik heb zoveel plezier van mijn kleine bromvlieg dat ik hem overal mee naartoe neem, zelfs als ik nog geen idee heb of ik daadwerkelijk wel ga vliegen. De Mavic Pro heeft nu al een vaste plek in en aan de fototas verworven. De tekortkomingen van de camera zijn met exposure blending en panorama shots prima op te lossen. Kortom..., de Mavic Pro drone is mijn vaste eye in the sky geworden! En oh ja! Koop dan ook meteen een setje filters erbij zoals de Polar Pro Filter 3 Pack of de Polar Pro Filter 6 Pack voor de DJI Mavic. Deze drone kan zó stil in de lucht hangen dat zelfs long exposures met ND-filters tot de mogelijkheden behoren!