Wim van Nee

Als jochie van vier zat ik al veel bij mijn vader in de donkere kamer, waarin altijd de kenmerkende zurige lucht van fixeer te ruiken was. Vol verwondering keek ik met hem mee hoe de beelden ontstonden, als het fotopapier in de ontwikkelaar werd gelegd. Al snel wilde ik zelf foto's maken en ontwikkelen. Het heeft me nooit meer losgelaten. Ik heb vele uren doorgebracht in de doka en ben later ook in kleur gaan afdrukken, zowel vanaf kleurnegatief als van dia's.

In de jaren 90 heb ik samen met mijn partner, talloze foto's gemaakt voor uitgever Wolters-Noordhoff. Honderden foto's zijn geplaatst in schoolboeken voor het vak biologie. Van mensen op een fiets tot leeuwenwelpen in Kenia, van grazers in een natuurgebied tot bloedpreparaten bij de Bloedbank, van schedels tot bewust bedervend eten om schimmelgroei vast te leggen, alle mogelijke onderwerpen hebben we gefotografeerd.

In die tijd was de dia hét middel om dit soort foto's te maken. Toen we in 1999 verhuisden, hebben we de donkere kamer niet meer ingericht. De digitale tijd was aangebroken. In de eerste instantie ging het vooral nog om fotograferen op dia. Digitale camera's waren gewoonweg nog niet goed genoeg. Ik scande de dia's met een Minolta diascanner en zo kwamen de beelden digitaal beschikbaar.

Nu fotografeer ik net als bijna iedereen, al vele jaren digitaal. De dokakennis van vroeger over kleuren en kleurgebruik komt mij nog steeds heel goed van pas. Het fotograferen in en van de natuur is nog steeds mijn grote passie en tegenwoordig fotografeer ik steeds meer dichtbij huis, in eigen tuin. Ogen open, mooie onderwerpen genoeg!