Wat is de perfecte camera en lens combinatie voor vogelfotografie?

Robert Doeleman

6 jaar geleden

Meer, sneller, beter... Mijn zoektocht naar de ultieme combinatie voor vogelfotografie. Ultiem is in dit geval een mix tussen bereik, lichtsterkte, scherpte en een betaalbare prijs, want lenzen van duizenden euro’s zijn voor mij geen optie. Alle foto’s die hier staan, uitgezonderd van de vergelijkingsfoto's, zijn gemaakt met de Tamron SP 150-600mm f/5.0-6.3 Di (VC) USD G2 lens op de Nikon D500 spiegelreflexcamera.

Sinds een paar jaar fotografeer ik met diverse telelenzen. Eerst met Sony en Olympus camera’s en nu heb ik ook voor mijn Fujifilm X-T2 systeemcamera een telelens aangeschaft. Namelijk de Fujifilm X F100-400mm f/4.5-5.6 R LM OIS WR, tezamen met de 1.4x teleconverter.

Deze lenzen gebruik ik voor natuur- en wildfotografie, dat ik met veel plezier en passie doe naast landschapsfotografie. Ik word steeds specifieker in wat ik fotografeer en hoe ik dit aanpak. Ik heb al verschillende herten, vossen, vogels en andere dieren in de natuur vastgelegd, maar toch er blijft iets knagen, vooral als het om vogelfotografie gaat. Want "Is een systeemcamera wel goed en snel genoeg voor vogelfotografie?" en "Moet ik toch niet eens een extra spiegelreflex-set aanschaffen met meer bereik?".

Is meer beter?

Ik zal eerst uitleggen waar mijn vraag vandaan komt, want ik ben niet ontevreden over mijn Fujifilm X-T2 met de 100-400mm lens. Sterker nog, dit is één van de scherpste 100-400mm lenzen volgens mij. In combinatie met de 1.4x TC geeft deze set nog steeds scherpe foto’s. Alhoewel met de teleconverter de lens een diafragma van f/8.0 heeft en voldoende licht noodzakelijk is voor hogere sluitertijden en voldoende contrast.

Ik ben de laatste tijd meer en meer vogels gaan fotograferen, van wandelend door de natuur tot geconcentreerd in een vogelhut. Dat laatste is trouwens altijd aan te raden. Want je komt anders nooit écht dichtbij, zeker niet bij de kleinere vogels. Desalniettemin verlangde ik naar meer millimeters. Ik wilde dichterbij komen zonder een teleconverter. Opties genoeg natuurlijk, maar ik wil geen duizenden euro’s uitgegeven aan specialistische telelenzen. Laat staan om deze zware lenzen überhaupt mee te sjouwen de natuur in. Dus zat ik met de vraag; "Is er een alternatief en kan ik deze testen?".

Ik had de beschikking over een Nikon D500 en volgde de vernieuwingen van Sigma en Tamron op de voet, omdat - laten we eerlijk zijn - dit betaalbare opties zijn (tot 600mm). De nieuwe Tamron SP 150-600mm f/5.0-6.3 Di VC USD G2 leek de beste optie om toe te geven aan mijn nieuwsgierigheid. In samenwerking met Cameranu heb ik de nieuwe Tamron kunnen testen om te ervaren of deze combinatie, de Nikon D500 en 150-600mm, de ultieme combinatie is voor vogelfotografie. Althans voor mij.

De Tamron 150-600mm G2 telelens

De Tamron SP 150-600mm f/5.0-6.3 Di VC USD G2 is een relatief compacte lens met veel bereik en een acceptabel gewicht op de Nikon D500. Alle specificaties van de lens zijn terug te vinden op de website, dus daar ga ik je niet mee lastigvallen. De lens voelt zeer degelijk aan met mooie materialen zoals metaal, rubber en een hoge kwaliteit plastic. Daarnaast is er nagedacht over het kunnen "vastzetten" van de lens. De lens heeft een "locking"-mechanisme voor het vervoeren van de lens en een "klemmechanisme". Door de zoomring naar voren te schuiven kan de lens op elk gewenst brandpuntsafstand vastgezet worden. Een erg handige toevoeging!

Verder voelt de zoomring erg prettig aan met voldoende weerstand. Maar door het grote bereik is het niet mogelijk om in één keer van 150mm naar 600mm te draaien. De focusring voelt licht aan, iets te licht naar mijn smaak, maar werkt wel erg accuraat. Dus mocht je willen en ook kunnen, dan is handmatige focus goed te doen. De knoppen voor optische stabilisatie zijn aanwezig en voelen prima aan en geven een prettige klik. Datzelfde geldt voor de verschillende focusmodi. De beste toevoeging mijns inziens (los van de erg bruikbare focusmodi - het beperken van focusbereik) is de statiefvoet. De statiefvoet is mooi afgerond, groot en voorzien van een een Arca Swiss compatibele koppeling. Hiermee is de lens makkelijk op een statief te zetten zonder extra adapters en kun je de lens ook makkelijker dragen en meenemen. Heerlijk!

Daarnaast heeft de lens een uitstekende optische stabilisatie, die het mogelijk maakt om tot "zeer" lage sluitertijden nog steeds scherpe foto’s te maken. Handig, maar niet direct noodzakelijk. Omdat vooral bij vogels de bewegingsonscherpte van de vogels niet weg te nemen is met de stabilisatie. Het enige wat mij wel opvalt is dat de stabilisatie af en toe de "weg kwijt is" en plotseling "verspringt" in je zoeker en het beeld opnieuw stabiliseert. Dit doet de Fujinon 100-400mm lens niet en daarmee is het beeld een stuk rustiger.

De Nikon D500 spiegelreflexcamera

De Nikon D500 heeft weinig uitleg nodig denk ik. Deze APS-C camera is vooral gericht op sport- en wildfotografie. De camera is met het autofocussysteem van de D5 super snel en responsief. Door het gebruik op APS-C formaat is de hele zoeker zo goed als bedekt door focuspunten. Dit gekoppeld aan een zeer goede 20 megapixel sensor is de camera met recht de top van de APS-C klasse camera’s. Of ik dat na mijn ervaring ook vind, lees je verderop.

Toen ik voor het eerst de Nikon D500 echt in handen had, zonder deze lens, was ik vooral verbaasd over hoe groot "pro" spiegelreflexcamera's eigenlijk zijn. Ik fotografeer al een jaar of vier met systeemcamera’s van Olympus, Sony en Fujifilm en ben de compacte vorm en het gewicht gaan prefereren boven robuustheid en grip van een spiegelreflexcamera. Niet dat systeemcamera’s niet robuust zijn of grip hebben, in tegendeel zelfs. Ik kan zelf bepalen of ik een extra grip of batterijgrip toevoeg aan de camera. En daarbij neem ik mee de bedienbaarheid, grip of het gewicht mee in mijn afweging.

Het formaat van de D500 went snel. De camera ligt wel erg lekker in de hand. De zoeker is fenomenaal, maar dat mag je ook verwachten van een dergelijke camera. De focus en de focustracking zijn al helemaal ongeëvenaard volgens mij. De camera volgt bewegende onderwerpen voortreffelijk, zolang ze van redelijk formaat zijn. Bij kleinere onderwerpen is de grootte van de focuspunten een probleem. De camera heeft dan soms wat moeite met het volgen en scherpstellen van deze onderwerpen. Mocht de camera alsnog het object verliezen tijdens de focustracking dan is deze met een flits van een seconde weer terug in focus. Dus voor wild, sport en snel bewegende onderwerpen is dit systeem echt verbluffend. De enige systeemcamera die volgens mij in de buurt kan komen, wat betreft de focustracking, is de nieuwe Sony A9 systeemcamera.

De D500 bestanden lijken minder flexibel

De foto’s die de D500 maakt zijn goed, maar eerlijk gezegd had ik meer verwacht. De D500 doet het met ruis iets beter dan de X-T2, maar dat is marginaal. In het nabewerken merk ik dat de D500 minder flexibel lijkt dan ik van tevoren had gedacht. Onterecht denk ik, want de D500 kan geen wonderen verrichten. Vooral de hooglichten worden snel en hard "afgesneden", dat wil zeggen dat de transitie van detail tot overbelicht een vrij harde overgang is bij de D500. Dit geldt ook wel een beetje voor de schaduwen, maar minder dan de hooglichten. Daarentegen zijn de bestanden wel "makkelijker" te bewerken, het kost minder moeite om de foto te krijgen die ik voor ogen had, dan met de X-T2. De X-T2 heeft, of Fujifilm RAW-bestanden in het algemeen, meer nodig om tot een eindresultaat te komen. Dit is allemaal subjectief, maar voor mij voelt het alsof de bestanden van de D500 makkelijker zijn en de Fujifilm-bestanden flexibeler.

Wat vindt ik van de combinatie?

De Tamron voelt goed gebalanceerd op de D500. Voor een nog betere balans kun je de D500 voorzien van een batterijgrip, maar dit is niet per se noodzakelijk. Door de stabilisatie is het fotograferen op 600mm (900mm in het 35mm-equivalent) uit de hand nog best te doen. Uiteindelijk is het gewicht van de set doorslaggevend om toch met een monopod of tripod op pad te gaan. Dat maakt de set beter te bedienen en kan het gewicht rusten op de statief bij het fotograferen zelf. Dat bespaart heel wat energie kan ik je vertellen.

Even over het gewicht, want iedereen zegt over te willen stappen naar systeemcamera’s omwille van het gewicht. Maar het verschil is niet zo groot, zeker niet als je naar telelenzen gaat kijken. Echter, als je dit verschil een hele dag moet meedragen, dan wordt het toch een ander verhaal. Het verschil tussen de D500 met de Tamron en de X-T2 met grip, drie batterijen, teleconverter en de lens is 300 gram. Niet een heel groot verschil, tenzij de grip ook op de D500 wordt gemonteerd. Dan wordt het verschil groter, richting 500 gram.

Verder heeft de combinatie mij geen één keer in de steek gelaten. Dit had net zo goed een Nikon lens kunnen zijn, want het werkt naadloos samen. Sterker nog, deze lens is beter afgewerkt en optisch sterk ten opzichte van sommige Nikon alternatieven. Maar of deze combinatie nu "beter" is dan mijn eigen set? Zie de vergelijkbare foto’s (Fujifilm links en Nikon rechts) en mijn ervaring hieronder.

Mijn ervaring en de vergelijking

Nu komt het aan op het gebruik, de ervaring en de kwaliteit van de lens en de camera. Ik moet zeggen dat ik initieel super enthousiast was over de combinatie, vooral over de lens! En ik ben na mijn ervaring nog steeds enthousiast over de lens, het is een absolute aanrader. Zeker als je ziet wat je krijgt voor het bedrag wat je ervoor betaalt. De keuze van de materialen en de afwerking is erg goed. De focus is snel en accuraat. Ik heb geen echte nadelen kunnen vinden. Los van misschien het totale gewicht, maar dat wist ik van tevoren.

De camera heeft mij in eerste instantie overdonderd met zijn snelheid, focus en de foto’s. Echter, na een aantal dagen intensief gebruik werd ik minder enthousiast. Dit heeft met een aantal aspecten te maken. Voornamelijk het gemak waarmee ik al een jaar of vier fotografeer met systeemcamera’s. De continue liveview, zodat je altijd een goede belichting hebt. De focus die sterk is verbeterd, vooral bij statische onderwerpen, is soms sneller dan de D500. De optie voor spot AF bij de X-T2 is een zeer fijne instelling bij kleine onderwerpen, zeker kleine vogels. Dat werkt een stuk beter dan de "relatief" grote AF- punten van de D500. De grootte van de AF-punten zijn bij de X-T2 aan te passen en daarmee dus flexibeler in hoe je de focuspunten gebruikt en toepast. De afmeting, het gebruik en de knoppen van de X-T2 vind ik erg fijn! Snel kunnen zien aan de knoppen hoe de camera is ingesteld, is een voordeel dat ik heb onderschat.

De RAW-bestanden die uit de X-T2 komen vind ik "beter" dan die van de D500. Dit is ook een persoonlijke voorkeur. Standaard zijn de foto’s van de D500 koel en groen van kleur. Terwijl de X-T2-bestanden meer neigen naar warm en paars. Ik vind meer flexibiliteit in de X-T2-bestanden. Waarschijnlijk omdat ik inmiddels gewend ben aan de werkwijze en de manier waarop ik de X-T2-bestanden "gebruik". Dit wil niet zeggen dat de D500 een mindere camera is dan de X-T2, maar voor mij persoonlijk is dat toch echt wel zo. Op één ding na: focustracking. Dat is goed bij de X-T2, maar vele malen beter bij de D500. Voor fotografie waarbij snelle focus en meerdere opnames per seconden een must is, zoals bij sport, is de D500 onverslaanbaar.

Uiteindelijk is het werken met de camera die je fijn vindt het allerbelangrijkste. Je leert te profiteren van de pluspunten van de camera en je kunt makkelijk om de minpunten heen werken.

En wat is nu dan de conclusie?

Ik heb enorm genoten om deze lens te kunnen testen op een camera zoals de Nikon D500. De lens heeft echt mijn verwachtingen overtroffen op de meeste gebieden. Alleen denk ik wel dat de lens beter presteert op fullframe camera’s, waarvoor de lens bedoeld is. Dit heb ik zelf al vaker gelezen en gezien bij andere reviews en foto’s. Ik heb het zelf helaas niet kunnen ervaren. De optische kwaliteit is goed! De scherpte en details zijn erg goed van korte tot middellange afstand, daarna neemt de relatieve scherpte af. Dit heeft met meerdere factoren te maken. Uiteindelijk is hoe dichterbij het onderwerp, hoe scherper het beeld. Dit doet verder niks af aan de lens zelf!

Ik ben serieus in dubio hoe ik deze camera moet beoordelen. De autofocus is bij bewegende beelden uitmuntend. Het is een ander verhaal als het gaat om kleine, meer statische voorwerpen, dan heb ik meer aan de spot AF die de X-T2 biedt. Een ander voordeel van de X-T2 is de continue liveview, dus ook in de zoeker. Alhoewel pas in deze latere generatie systeemcamera de zoeker echt goed bruikbaar is, kan ik niet meer zonder. Het "gissen" van de belichting van spiegelreflexcamera’s ben ik niet meer gewend. Het is zoveel makkelijker geworden om direct de belichting te kunnen zien in de zoeker, wat mij meer tijd geeft voor de compositie en het gebruik van licht en donker in mijn foto’s. Met name dat laatste geeft mij de mogelijkheid om extra sfeer in een foto te krijgen.

De conclusie van de conclusie

Kortom, ik denk dat ik niet meer zo snel wen aan een traditionele spiegelreflexcamera. Tja, het was te verwachten. Dan de conclusie van de conclusie. Ik dacht meer te kunnen halen uit de combinatie van de D500 met de Tamron lens, dan met mijn X-T2, de 100-400mm lens en de teleconverter. Zoals altijd blijkt maar weer dat elk voordeel een nadeel heeft. Al met al is het verschil tussen beide niet heel groot. Sterker nog, afhankelijk van de situatie is de een beter dan de ander. Ik blijf dus voorlopig lekker bij Fujifilm en systeemcamera’s, maar mocht Tamron toch deze 150-600mm lens geschikt maken voor Fujifilm, dan zal ik het serieus overwegen.