Reviewtest van de Canon EOS M5

7 jaar geleden

Bij de vraag of ik een M5 wil testen gaan m’n eerste gedachten als auto- en motorfotograaf uit naar een 400 pk cq asfaltschrapende BMW of een camera van het übermerk Leica. Daar gaat m’n beroepshart namelijk sneller van kloppen. Nou nee…, integendeel. Want het blijkt “slechts” een nieuwe kleinere camera van Canon te zijn. Een kleine teleurstelling voor me. Door het verdampen van rijkelijke ingebeelde g-krachten of ragscherpe foto’s daalt m’n hartslag. Zelfs m’n bebaarde mondhoeken zakken tot een bedenkelijk niveau. Voordat ik deze Canon EOS M5 in handen heb bestudeer ik wat van z’n keuzes aan instelmogelijkheden op het internet. Dat belooft wat. Maar eerst zien, dan geloven...

De deceptie wordt groter als ik daags daarna de kit uitpak en voor me op de eettafel zet. De combinatie van camera en lens is nog kleiner dan ik verwacht had. De camera is zo klein dat ik verwacht dat die eerst “auw” zal piepen bij het aanschakelen in m’n grote handen. Gekscherend interpreteer ik “M” voor “matig” of “misschien”. Wat mag ik als vakfotograaf hiervan verwachten? Eerst de batterij en vervolgens mezelf maar eens opladen.

De Canon EOS M5 systeemcamera

De EOS M5 voelt door z’n gewicht, in verhouding tot z’n formaat, degelijk aan. Zelfs solide vanwege het weglaten van lichtgewicht kunststoffen. Dat wekt sowieso toch wat meer vertrouwen bij me. Het toestel kan eenvoudig met de linkerduim ingeschakeld worden. Opvallend zijn de scala aan mogelijkheden qua belichting, settings en vooral correctiemogelijkheden. Met behulp van een belichtings-correctieknop rechtsboven op de camera kan de fotograaf ad hoc de belichting letterlijk naar z’n hand zetten. Daar hou ik van en ik beschouw deze instelmogelijkheid zelf(s) als onmisbaar. Deze belangrijke correctiemogelijkheid is dus gelukkig direct te gebruiken zonder eerst in submenu’s te swipen. Een technisch pluspunt.

Het gebruik van het touchscreen en de mogelijkheid om ook te swipen zorgt ervoor dat de gebruiker snel bij de camera-instellingen komt. Geinig is de horizon-correctie, net als in een vliegtuig of terreinauto. Daarmee geeft de camera door middel van een pictogram op het scherm aan of de camera gekanteld is. Ideaal om een irritante scheve horizon op de foto te voorkomen, zeker bij het gebruik van de camera verder van het hoofd af. Bij het gebruik van een grotere brandpuntsafstand (bijvoorbeeld 70 tot 150 mm) kantelt de horizon sneller, waardoor eerder correctie nodig is. Dan biedt deze hulpfunctie een prima oplossing.

M’n mobiele telefoon koppel ik aan de camera met behulp van diens ingebouwde wifi. Daarmee wordt m’n mobiele telefoon de zoeker van het toestel en kan ik hierop ook afdrukken. Geinig. Wat me vooral aanspreekt is dat naast alle automatische mogelijkheden het toestel ook volledig op de hand instelbaar is. Want aanpassingen in de belichting doe je als vakfotograaf natuurlijk zelf, en dat kan dus uitstekend bij de Canon EOS M5. Verdraaid handig is het kantelbare scherm, waardoor er vlak boven de grond, met aanhoudend zicht op het onderwerp, gefotografeerd kan worden. Daarmee kan een prachtige scherpte-dieptewerking gerealiseerd worden.

Op het touchscreen zijn alle belangrijkste belichtingsmogelijkheden in één oogopslag gezamenlijk te zien. Daarbij denkend aan onder andere de lichtmeetmethode, kleurtemperatuur, scherpstelmethode, diafragma, sluitertijd, ISO-waarde en transportmethode. Heerlijk, want het toestel heeft te bieden wat ik van ‘m verwachtte en zelfs nog heel veel meer.

Maar toch...

Van mijn part biedt een camera een rechtstreekse wifi-verbinding met Tokio of discussieert het toestel in 12 talen met me..., het gaat mij uiteindelijk om ragscherpe, strakke platen waar ik, en vooral m’n klanten, tevreden over zijn. Dat is het enige wat telt. De vraag is of Canon hier met dit toestel aan voldoet. De praktijk mag het uitwijzen.

Setting

Ik wil dus achterhalen wat de optimale scherpte en kwaliteit van de Canon M5-set is tijdens m’n dagelijkse werkzaamheden. Dus ook geen zachtzinnige concessies bij het gebruik qua standpunten, kou of werktempo. De grote broers van deze M blijven nu in m’n cameratas. Als fotomodel poseert een stoere Triumph Bonneville Bobber-motor in een kleurrijk decor van graffiti. Met behulp van drie flitskoppen plus reflector zal ik de optimale scherpte en kleurintensiteit van de foto’s bereiken. De flitsers worden in een denkbeeldige driehoek ten opzichte van de achtergrond en motor gepositioneerd. Aan de flitskoppen worden drie ontvangers gemonteerd en op de camera een zender met dezelfde frequentie.

Ik ga op de losse lichtmeter van 100 ISO uit om de korrel in de opnames zoveel mogelijk te onderdrukken. Zorgvuldig wordt het flitslicht gemeten en bijgesteld. Het licht van de 3 radiografisch bestuurde flitsers stel ik zodanig in dat de lichtmeter een f/10 diafragma-uitslag geeft. Als sluitertijd zal 1/125 voldoen. Er zijn dus uitstekende omstandigheden gecreëerd, waarbij de 24.2 megapixels van deze EOS M5 optimaal tot uiting komen. De opnamekwaliteit van de Canon M5 wordt ingesteld op RAW en het toestel mag zich nu eindelijk in het veld bewijzen.

Resultaat

Het 18-150mm objectief is fluisterstil bij het scherpstellen. De beeldstabilisatie doet wat werd beloofd. De brandpuntsafstand is ongeveer 30mm. Een zachte klik en de flitsers maken verderop hun ploffende geluid bij het ontladen. De eerste opname verschijnt op scherm. M’n mondhoeken stijgen voorzichtig vanwege de compositie en het standpunt. Dan vergroot ik nieuwsgierig de opname met duim en wijsvinger. Met de mondhoeken omhoog en het voorste ivoor duidelijk zichtbaar is m’n reactie euforisch. De scherpte is namelijk werkelijk prachtig en ik laat dat ook aan de anderen zien die meehelpen op de set.

Ik bekijk de vergrootte beeldhoeken op de opnames, maar bespeur geen directe beeldverslechterende afwijkingen. M’n verbazing neemt toe, omdat ik nooit een dergelijke kwaliteit had verwacht van een zoomlens met dit bereik. Het resultaat katalyseert m’n inspiratie en ik schiet er vervolgens op los met verschillende brandpuntsafstanden in de lens. Ook op deze beelden kan ik geen directe afwijkingen herkennen waarvan ik de camera-lens combinatie in eerste instantie van verdacht. In m’n persoonlijke ranking maakt deze spiegelloze combinatie enorme sprongen. Alsof je eigen kind ineens hoogbegaafd blijkt te zijn. Kon ik ze in Japan nu via de wifi toch maar bevestigen hoe gaaf ik dit vind.

Bevriend motorrijder Peter Z. mag even later rondjes rijden langs de uitgestrekte graffiti-wanden. De camera stel ik in op 1000 ISO met een sluitertijd-voorkeuze op een 1/125 seconde. De witbalans op bewolkt, de scherpstelling op servo en de motordrive op 7 beelden per seconde. Ik kijk door de zoeker terwijl Peter voorbij rijdt. De continu-scherpstelling is prima al wordt dat snel stukken minder naarmate de motor dichtbij voorbij komt. De camera houdt iedere opname een fractie “vast” in de zoeker. Dat is dan wel weer jammer, want daarmee verkies ik steeds even het contact met de rijdende motor.

Door het compacte formaat is het wat lastiger om deze EOS tegen het hoofd te stabiliseren. Ik mis massa voor stabilisatie in dit geval. Tijd om de camera te testen vanuit de kofferbak van een rijdende auto. Peter rijdt vervolgens op een dijkweggetje pal achter onze auto. De camera stel ik in op de tijdvoorkeuze, 1/60 seconde bij 400 ISO. Terwijl de auto met een snelheid van 40 km p/u rijdt houdt ik de camera bij de achterbumper vlak boven de grond. Peter krijgt m’n non-verbale gebruikelijke aanwijzingen waar hij precies moet rijden. Hij rijdt nu pal achter de auto.

Het kantelbare scherm draai ik naar me toe en heb zo uitstekend contact met het camerabeeld. De half-automatische belichting is wat te donker vanwege het tegenlicht. Dan komt het belichtings-compensatiewieltje op de camera uitstekend van pas. Met m’n duim corrigeer ik één stop naar overbelichting en het touchscreen geeft deze nu correcte belichting weer. Daarna fotografeer ik de motor schuin van opzij, waardoor de lichtmeter van de camera op hol slaat door het donkere motorpak en dito motor. De belichtingscompensatie kan ik razendsnel naar min één stop draaien om een goede halfautomatische belichting te realiseren.

De motordrive ratelt boterzacht. Tussentijds swipe ik door de grote hoeveelheid bewogen opnames. Dat is normaal bij zulke relatief lage belichtingstijden, licht stuiterend asfalt, geïnhaleerde uitlaatgassen, ijzige temperaturen, een dito wervelende wind en een fotograaf die tot z’n middel uit de kofferbak hangt. Maar wat scherp is, is dan ook erg fraai. Wederom valt de detaillering en het strakke beeldresultaat op. De Canon EOS M5 moet nog wel even z’n mannetje staan bij de volgende test, namelijk met een zware EF-lens..., de Canon 300mm f/2.8. Op de M5 klik ik een adapter welke speciaal is gemaakt om EF-objectieven te monteren.

De M5 versmurft achter de 300mm waar ik plat mee op straat ga liggen. Peter komt op zo’n vijftig meter afstand aanrijden. De servo continu-scherpstelling volgt de motor in eerste instantie uitstekend, maar laat het volledig afweten zodra de motor op een meter of 20 is genaderd. Ik check de instellingen op de camera en lens nog eens zorgvuldig, maar die blijken goed te staan. Na vier keer voorbij rijden wordt het resultaat er niet beter op. Wederom alles gecheckt, maar alles staat goed ingesteld. De focus gaat niet zozeer (alleen) zoeken maar weigert het volledige scherpsteltraject van de 300mm af te leggen. Alsof de camera niet verder wil tot een bepaalde scherpstelling. Een minpuntje, waarvan ik de kleurloze omstandigheden, het rare contrast en het tekort aan licht een beetje de schuld kan geven. Na deze uitgebreide test worden de natte neuzen gedroogd...

Conclusie

Na de fotoshoot heb ik de beelden in Color Efex Pro en Lightroom bewerkt in een gewenste ofwel passende sfeer ter versterking van het motorkarakter. Hoe dan ook; de EOS M5 en de 18-150mm presteerden boven verwachting qua instelmogelijkheden en beeldresultaat. Een camera voor iedereen, óók voor degene die zich stap voor stap in de fotografie wil verdiepen. Dit in combinatie met het formaat maakt het dat deze set een aanbeveling is. Vooral voor degenen die zich geen continentale breuk meer willen sjouwen.

Later heb ik de EF-adapter nogmaals gebruikt in combinatie met dezelfde telelens en bij zonnig weer. De camera “volgde” naar mij toelopende personen uitstekend. De opnames waren toen wel scherp evenals de vele foto’s van stilstaande objecten. De EF-adapter kan dus prima gebruikt worden indien de lichtomstandigheden het toelaten. Een krachtigere telezoomlens zou als aanvulling op het objectievengamma wenselijk zijn, zoals bijvoorbeeld een 150-300mm.

De extreme kwaliteitsliefhebber, bij wie de lat nog hoger ligt, mag wat mij betreft hopen op lichtsterkte vaste brandpuntsafstanden. Hierbij denkende aan een 35mm f/1.4 of een 24mm f/1.4 lens. Dat zal de EF-M objectievenlijn naar een nog hoger en vooral extra tot de verbeelding sprekend platform brengen. Daarvoor laat ik de mondhoeken graag nog een keer rijzen. Maar voor nu verdient deze EOS alvast de typeaanduiding M5. Dus een kleurrijke pluim voor deze camera die als onmisbare bagage meegaat op bijvoorbeeld de fiets, naar citytrips of vakanties, als extra body naast een grotere broer, in de tanktas van een motor of een rugzak. Want size does matter!