Het burl-seizoen oftewel de bronst

6 jaar geleden

Aan het einde van de zomer breekt voor velen een rustige tijd aan, bijvoorbeeld als het gaat om vogelfotografie. De vogeltjes zijn er nog wel, maar zitten diep in het struikgewas verborgen in afwachting van de rui. In deze periode verruilen ze alle veren voor nieuwe om straks fris en op-en-top de winter in te gaan. Het is een stille periode waarin het soms lijkt alsof alles en iedereen met vakantie is en Nederland leeg is...

Massale trek

Het eind van de zomer is de voorbode van de komende herfst. De warmte wordt verdreven door regen en wind. Deze maken het leven soms echt onaangenaam. De vogeltrek is over zijn hoogtepunt heen en de neuzen gaan langzaam richting de prachtige herfstkleuren en landschappen. De allround fotograaf is immers niet voor één gat te vangen en weet steeds nieuwe onderwerpen te vinden, ongeacht de periode van het jaar. Naast fotografen die de rust van de natuur opzoeken en het liefst alleen of met maximaal twee met de camera eropuit trekken, heb je in september de massale trek van het "edelhert kiekende publiek". Een happening die niet voor eenieder is weggelegd, maar het is voor velen een periode van gezelligheid, verhalen en beelden delen en gewoon weer eens lekker bijkletsen met hen die je al te lang niet meer hebt gezien. Waarschijnlijk was de laatste keer het vorige seizoen omstreeks dezelfde tijd. Deze tijd kennen we als het burl-seizoen, oftewel: de bronst.

De Wildbaanweg is hot

De bekendste plek om naartoe te gaan is Het Nationale Park De Hoge Veluwe. In het park ligt de Wildbaanweg, die tijdens de bronst te herkennen is aan de massa’s auto’s, fietsers en tegenwoordig ook bussen en ander grootschalig vervoer. De Wildbaanweg is hot tijdens de bronst en als je er eenmaal staat, snap je ook waarom. Doordat de boswachters van het park langs de Wildbaanweg op specifieke plaatsen de herten voeren is er een situatie ontstaan dat de dieren weten dat er iedere dag wat lekkers te halen valt rondom dezelfde tijd (ergens tussen 16.00 en 17.30 uur).

In groepen trekken de dieren naar die plekken om te eten. Tijdens de bronst is dat in sommige gevallen een probleem voor hongerige mannelijke edelherten zonder harem. De zogeheten plaatsherten hebben hun harems bij elkaar gevochten en dulden namelijk geen indringers. Trek of geen trek, maar als er een plaatshert op de voerplek aanwezig is kan een ander mannetje ineens voor spectaculaire gevechten zorgen. Geen wonder dat zoveel mensen uit binnen- en buitenland hier naartoe gaan om dit spektakel van dichtbij mee te maken. Wil je zeker zijn van een goede plek, dan moet je al om een uur of twee aanwezig zijn en zelfs dan is niets gegarandeerd.

Geef je ogen goed de kost

Beter is het om gewoon vroeg in de ochtend het park in te rijden en je ogen eens goed de kost te geven. Naast de edelherten kun je een ree, een wild zwijn en de nodige vogels aantreffen. Ook landschappelijk heeft het park het nodige te bieden en vooral als de luchten wat dreigend zijn komt het geheel, mits goed vastgelegd, tot zijn recht op de foto. Tot aan het moment dat er meer dan normaal auto’s voorbijrijden, waarmee wordt aangegeven dat het tijd is... Tijd om naar de Wildbaanweg te gaan.

Een net iets betere foto dan de rest

Natuurlijk is het een wat andere belevenis om met honderden andere fotografen en natuurliefhebbers keurig op een rij te wachten en te kijken naar wat er gebeuren gaat, maar... als de dieren komen, met een gewei van achttien of meer enders, en het strijdtoneel betreden en het eerste gekletter van de geweien het geroezemoes van de mensen overstijgt... klikken de camera’s alsof er wat moet worden afgeschoten. Een geratel van jewelste en al ben je er nog zo tegen... je ratelt lekker mee in de hoop dat jouw foto net even anders is dan al die andere. Het mooie is dat er ieder jaar foto’s worden gemaakt die blijven hangen. Foto’s die ertoe doen en anderen jaloers maken. Ondanks al die mensen en al die camera’s en honderdduizenden klikken is er altijd een foto die mooier is dan al die foto’s van voorgaande jaren. Een uitdaging dus.

Even onderdeel van oernatuur

Voor een bezoek aan de bronst is niet heel veel nodig. Een camera met een goed lichtsterke lens van 100 tot 500mm geeft je alle mogelijkheden om mooie foto’s te maken. Omdat vooraf niet goed te zeggen is hoe dichtbij de dieren komen, is een telezoom objectief wel makkelijk. Deze belevenis is voor iedereen te doen. Zelfs met een compact camera kun je nog uit de voeten als je maar een beetje zoommogelijkheden hebt. Belangrijker is dat je heel even onderdeel wordt van een stukje oernatuur, wat de bronst met zich meebrengt en wat zelfs bij de medebezoekers soms te aanschouwen is. Luister naar de mensen om je heen en je leert snel met welke instellingen ze de dieren te lijf gaan, dat iedereen blij is met zijn of haar merk en die ook beter vindt en dat, onder het genot van een bakje zelf meegenomen koffie en koek, die gezamenlijke passie hier beter als waar dan ook zichtbaar wordt.

Wat ik zelf gebruik tijdens de bronst?

Als ambassadeur van Olympus werk ik natuurlijk met een Olympus camera. De Olympus OM-D E-M1 Mark II systeemcamera heb ik voorzien van een Carry Speed Sling strap. Ik heb vier objectieven mee: de 60mm f/2.8 Macro lens, een 7-14mm f/2.8 PRO groothoek, de 40-150mm f/2.8 PRO en een 300mm f/4.0 IS PRO lens. Dat alles neem ik mee in een Lowepro tas. Ook heb ik een Gitzo statief met een Gitzo kop.